Tahminlerin akışına bırakıyorum kendimi. Fırsatlara, imkanlara karşı aç bir adım geri kalan anlarsa tesadüflerin ve keyfimin dalgalarına bağlı. Sıkıcı olurum diye nasıl korkuyorum. Sanki bir anlamı var.
Yoruluyor musun sen olmaktan? Neden yorulasın peşinden koştuğun bir şey mi var; Ufak takıntılar. Kendini sokaklara salıyorsun görmeye değer şeyler bulmak için. Zihnin açıldıkça ayakların yoruluyor. Tek derdin vaatler. Bakışlardaki, fallardaki vaatler. Bir de kendine söylediklerin. Bunları da sen yaratmadın mı.
Kimi aradığını biliyor musun. Evet biraz. Birinden çok o hissi. O hissi hep imkansızlara karşı hissedersin. Sonra imkansızla olabilir arası bir noktaya çeker ve sorumluluklardan korkup kaçarsın. Şüpheleri başkalarının beyinlerine eker ve ortadan kaybolursun. Tam bir baş belasısın.
Sıkıcı olmaktan korkuyorum, baş belası olamamaktan. Ben böyle dalgalanmazsam kendi belama nasıl katlanıcam. Tanrım ben aç gözlü değilim sevgiyle doyur beni.
