Bileklerime bağlanmış demirlerden
Kan gitmiyor ellerime
Mosmor kesilmiş eklemlerimle
Hep daha derine kazıyorum
Kendi mezarımı, yüreklilikle
Az sonra bir levazımatçı geçecek yanımdan ve
Sanırsam kızacak halime
“Korkma, mesleğini elinden almaya
Yok niyetim,
Benim tüm zararım kendime.”
Bir şekilde o levazımatçı geçmiyor
Beni başka gören soran da çıkmıyor
Şaşırıyorum, yatıyorum kazdığım yere
Ay’ın gölgesinde bir kayan yıldız
Göz kırpıyor yüzüme
Dudaklarımdan bir küfür dökülüyor
“Bana son bir dilek hakkı verme!
Küçücük bir umut bile
Kırabilir şevkimi bu düzende.”
Sonra ne oluyorsa vazgeçiyorum
Sokağa dönüyor, bankıma yürüyorum.
Ben bu hayattan ne istiyorum,
İnan, hiç bilmiyorum.
