İnsanın çöküntü durumuna girmesi için emek sarf etmesi gerekiyor. Ruh durumunu karamsarlaştıracaksın, dış etkilerin seni yönetmesine izin vereceksin, kendi görüş açını hayali bir çerçeve ile sınırlandırıp anılarını bile kısıtlayacaksın. Bu çöküntü durumu zor bir şey, nedense alışık olduğum ve hemen geçebildiğim bir durum (çünkü Türkiye demeyeceğim, ben vitrin karakteri değilim). Mutlu olmak kolay aslında, yapman gereken dış etkilerin gücünü alıp onların bağlamıyla oynamak. Örneğin sevgilinden ayrıldıktan sonra hatırladığın her güzel anıda ağlıyorsan çerçeveyi değiştir; o güzel anılara minnet duy, mutlu ol. Söylemesi yapmaya kıyasla çok kolay biliyorum. Başarılı, mutlu olacaksın diye bir durum da yok. Ben denemeyi tercih ediyorum.
