Acılar oldu, dünya ziyafetinde payıma düşen.
İhanet doldu, dost izafetinde pişmanlık güven.
Kalbim kordu, aşk hilafetinden huzur süzen.
Sesim boldu, ki liyakatsizdir sivri dilini büzen.
Cılız sabırlarım, hep hafif elleriyle boğdu hayallerimi,
Öfkemi hiç dizginleyemedim, bilemedim kifayetini.
İyi niyetimden fark edemedim, hâsıl olan niyetlerini,
Elimi uzatıp dost bildiklerimden öğrendim ihaneti.
Beni geçmişimdekilerden dinlemeden önce düşün!
Titrek seslerinde gizledikleri vefasızlık, içten hüzün.
Onları bıraktığım yerden ikiye bölünen ağlak güzün,
Anlattığı şey; içlerindeki impostor, bunu görmeli gözün.
Ölmedim ama gözlerimden bolca toprak sildim.
Delirmedim, sırf öfkeden gömleklerimi ters giydim.
Tanrı'ya, sadece benim gördüğüm bir dost derdim,
Benle hiç konuşmadı, sanırım onu da küstürüverdim...
