1.
durup düşünmek için henüz vakit var
oturup konuşmak ve anlaşmak için
zamanın kıskacında kendime yarattığım o alanda
her şey durdu ve ben akıp giden anları seyrettim
benim zamanım var durup düşünmem için
belki de ihtimalleri yeniden değerlendirip
geri alabilirdim zamanı
o zaman keşkeler silinirdi hayatımdan
içimden geçirdiğim her dilek "keşke" ile başlamasaydı
ileri alırdım zamanı
kendimden ziyade görmek istediğim başka gelecekler...
sevgiye aç kalmış
görmek istemem kendimi arayıştayken
ne geçmiş ne şimdi
ne de gelecek
hiçbiri yetmedi tüketmemi sevgisizliği
oysaki sevgidir insanın en çok aradığı
çocukken bakındığı anne kucağı
büyüyünce sıcak ellere uzanmaya çalıştı
şimdi durup düşünmem için vaktim var
dinlemelisin beni kapatsan da kulaklarını
oturup konuşmak için vaktim var
anlaman için değil anlatmak için
mühürle dudaklarını ve sus
dinle beni, ben buradayım
2.
hep buradaydım gizlice
görünmez değildim, duvarlar birlik oldu benimle
saklanmak istemedim
zor-lan-dım
hep kapıların dışındaki eşikte sessizce ağladım
örülen duvarlara tırmanmaya çalışırken
ya-ra-lan-dım
o çiziklerin hepsi silindi hafızamdan
bir tanesi var ki bitmiyor sızısı
tuttum içimde, o her daim yüreğimde
şimdi sana uzattım kelimelerimi
evet! bana yakınsın ama duymuyor kulakların
sağırlığından değil;
duygusuzluğundan
anlamsız geliyor koşuşturmalarım
sana doğru ve sana karşı anlamsızım
arayıştayım
benden sonra sen de anlamsızlaştın
dinle beni
duy diye değil bu cümleler
gel diye değil ki gelmen faydasız
belki de istenmediğim için...
biliyorum, şu an isteniyorum
duyulmamak ve anlaşılmamak için
duyuruyorum kendimi sana
sen kulaklarını kapat ellerinle
bu iyi bir kaçış değil, tanıyorum
bağırışlarımla boğazımı biliyorum
bir bıçak gibi kulaklarını kesiyorum
şimdi kaçma sırası sende!
benim zamanım ararken kaçmakla tükendi
kendi zamanım var, oturup düşünmem için
vakit: durgun bir nehre kendimi bırakmak
ben: durağanım artık
ilerlemeyen bir yelkovan gibi...
