Hayat, dudaklarından zehir kapmış bir çeşmedir.
CİORAN
ve
ben...
Durult beni Rabbim
Durult
Hatırlamadığım kadar eski
Bir başlangıcın pençesindeyim
Ne yurdum var, ne yerim belli
Hiç kaybetmediğimi aramaktayım
Sigaralar konduruyorum ıssızlığıma
Her akşam istemeden bir masada
Başlıyorum çirkin bir kadının geçmişinden
Onu öpüyorum onu, sessizliğinden
Yüreğimde kaynayan nedir bilmiyorum
Nedir sürüye karıştırmayan o hastalık
Her yanımı sardılar, çocukluğumu dövdüler
Her şeyimi aldılar, beni kendilerine benzettiler
Durult beni Rabbim
Durult
Neyle vereceksen ferahı kabulüm
Olmasaydım da olurdu
Olmasaydım
Bir anne yabancılığı artık
Bir baba uzaklığı
Yaşadığını reddettiğin zamanlardı hayat
Yenildim.
Durul Beni
Durult
Zihnim bir diktatörün asılmadan önceki mitingleri
Bir yalanım daha kalmadı halkıma ve kendime
Tüketmeyi bile tüketmiş olmanın bıkkınlığında
Bir sevincim dahi kalmadı gidenlerin ardından
Artık beklemiyorum ve eklemiyor olmanın
Ve en şerli sıvıların gevşetmesiyle
Beklemiyor olmanın
İyi bir şey olduğunu sanırdım.
Yanıldım...
Durult beni
Ne olur?
Bu çalkantılar,
Boğuyor beni.
