Sonsuz bekleyişlerden döndüm

İki nokta olarak kaldı ufukta gözlerim


Yolcular sevdim

Adımlarının kararsızlığında yalpalayan

Yolcular sevdim

Karanlıkta sessizce ağlayan

Yolcular sevdim

Gittiğinin farkına varmayan

Yola revan düşler biriktirdim


Sokak lambalarının hüznüne ilikledim ruhumu

-Nasıl da uydular-

Yağmuru bekledim

Geceyi bekledim

Yanakları al al olmuş

Görünür olmak tutkusu

Ve bekleyenlerin o heybetli kuşkusu içinde

Kederli bir film gibiydi o esna ellerim

Dokunsun istedim bir duygu sağanağına

Düşbozumuyla birlikte her sabah

kesildi bileklerim


Say ki

Öldürmekti dileğim

Geç kalmışlıklarla puslanan zamanı

Bir nehri yatağından söküp çıkarmak istedim

İmkansızlıklarla besledim ruhumu

Düğümler büyüttüm ve kestim


Şimdi neyin nesi dedim vazgeçişlerime

Şimdi kimin sesi uzaklaştıkça kulağımda uğuldayan

Sarı sabır çiçekleri ektim uykularıma

Tutmadılar

Sonsuz bir boşluğa sürüklendi sözlerim