düşünce spazmları

Yine çaresiz ve mutsuz

Yine sonu gelmez,

bitmez, tükenmez bir kederle dolu yüreğim.

Kanayan bir yaradan akan kan gibi bitmiyor

Sürekli devam ediyor akmaya bu keder

Kalbimden başlayıp pompalanan kanla beynime gidip

Düşüncelerime bulaşıyor adeta

Sonrası çok fena; zaten kendimden geçiyorum.

Ve bir döngü halinde sonu gelmez düşünce spazmları

Kalbimin olması gereken yer bomboş artık

Benim suçum ama ben açtım kalbimi

Ben göstermek istedim sakladığım o sonsuz inancı, mutluluğu ve sevgiyi

Şimdi ne kaldı geriye, ha?

Yağmalanmış etrafa saçılmış posası çıkmış bir kalp

Kalp dersen tabii

Daha önce gözyaşının bu kadar sıcak olabileceğini bilmiyordum

Adeta kaynayan su damlaları, dökülürken yakıyor tenimi

Ya gözlerim, hidrojen patlamaları yaşayan bir güneş gibi

Durmadan ateşler saçıyor

Bu şiirin sonu yok, tıpkı acım gibi

Belki bir gün biter, belki de hiç bitmez

Ama ben yine de umut ediyorum,

Belki aptalca,

Belki de değil...