Zihnimdeki susmayan seslere sağır olabilmek için kitaplara sığındım. İyiliği görmek istediğim yüzlerde kötülüğün en deriniyle karşılaştım. Onca kalabalık arasında yalnızlığın acısıyla dolup taşıyorum.Gözyaşlarımla tebessüm ediyorum beni yaralayan bütün hatıralarıma. Sevdiğim herkes veda ediyor bana, düşüncelerden başka her şey terk ediyor beni. Bende her şeyi bırakıp hayal dünyama geri dönüyorum. Orada daha az acı var diyerek teselli ediyorum kendimi. Birini aramıyorum, bulunmayı da istemiyorum. Ruhumun yansımasıyla karşılaştığım gibi yitirdim onu. Proust'un dediği gibi "İnsan bekleyiş içindeyken, arzuladığı şeyin yokluğundan ötürü o kadar ıstırap çeker ki, bir başka şeyin mevcudiyetine tahammül edemez.''
