Canım çok sıkılıyor. Hiçbir şey yapmak istemiyorum.

Yorgun değilim. Ama içimde bir çöküklük var. Mutlu değilim. Bir sebebe bağlı bir mutsuzluk da yok.

Birileri ile vakit geçirmek istiyorum. Güzel iletişim kurabileceğim birileri ile. Birinin arkadaşlığına ihtiyacım var kısacası.

Annem beni kontrol etmekte ve şikayetçi olmakta ısrarcı. Ben ise bir şeyler yapamamakta ısrarlıyım.

Boşluktayım. Ama bu her zamanki boşluklardan değil.

Her zamanki gibi dışarı çıkmak gibi bir isteğim de yok. Aslında çıksam, sakin bir yerde yalnız başıma otursam ve sadece düşünsem, etrafı izlesem iyi gelebilir. Saatlerce öyle durabilirim.

Ne istediğimi buldum sanırım! Boş boş oturup düşünmek, sakince ama.

Ne düşüneceğimi bilmiyorum. Kafama taktığım bir düşünce yok, zihnimi yoran bir şey yok. Özelikle oturup saatlerce düşünmek istediğim bir konu ya da sorun da yok gibi. Ama aslında düşünmem ve bir sonuca varmam gereken çok mesele var.

Böyle boş boş oturayım, uyuyayım uyanayım, dolaşayım ama kimse bir şey demesin bana. Bunu istiyorum sanırım.

İçimde derinlerde bir yerde azıcık kendini belli eden bir ağlama isteği var.

Fakat devamı gelmiyor.


Galiba çok büyük bir boşluğa düştüm ve bu durumdan rahatsızlık duyamıyorum.

Ağlasam, bir şeye canım sıkılsa kendime gelecek gibiyim ama öyle bir şey olmuyor.

Telaşlanamıyorum mesela geleceğimi mahvettiğimin farkına varsam da. Yapmam gerekenleri yapmazsam başıma gelecekler beni ürkütmüyor, hiçbir his uyandırmıyor. Hepsi; bir sonucu olmayan, getirisi olmayacak gerekliliklermiş gibi geliyor.

Yakın bir zamanda hayatımın bana vuracağı bir darbe ile kendime gelecek ve bu başıboşluğumdan dolayı büyük bir pişmanlık yaşayacağımı iliklerime kadar hissediyorum.

Artık ezberledim hayatımın döngüsünü.


Sanki beni, hareketlerimi ben olmadan beynim yönetiyor ve iradem yok . Düşünmek istemiyor beynim ve düşünemiyorum.

Ne kadar saçma hissediyorum anlatamam. Kendimden soğuyorum. Bir an önce bu ruh halinden çıkmak istiyorum. Şu an tek düşünebildiğim şey bu, tek kafaya taktığım.