Çok gelişmiş şehirlerde ama gelişmemiş toplumlarda yaşayan arkadaşlar ben mağaramda yaşamaya devam ediyorum ya!

İçimde hiçbir ümidin kırıntısı kalmıyor bazen şu tatlı kedilerimde olmasa büsbütün deliririm belki ben de . Herkesin en çekici ben olmalıyım, en önemli benim, toplumunda gerçekten mutlu musunuz? Birine küçük bir iyi niyet güler yüz gösterdiğimde korkunç bir şeyle karşılaşmış gibi yüzüme bakması veya tebessüm etmenin davet olduğu çağrısı veya veya toplu taşımada inenlere öncelik verdiğim için sen bu kafayla çok ayakta kalırsın cümleleri...

Kimsenin samimiyetine inanamıyorum bazen kendimin bile... Topluma üzülüyorum, şehitlerimize üzülüyorum, ailelerine, onca boşa geçen zamanımıza hiçbir şey yapmayışımıza, sanki dünyaya gelirken yaşamı bize al zaman geçir sonra da öl bakalım demişler... Ben bu yolda olmak istemiyorum nasıl çıkarım yolu yordamı nedir senelerdir arıyorum bazen buluyorum, kendimi ufaktan tanıyorum sonra yine sen o kuyuya hop belki de düşmüyorum, o kuyunun içindeyim çıkmaya çalışıyorum. Bize ne yaptılarsa çok başarılı olmuşlar.. Bir şey oluyor topluca üzülüp seviniyoruz sonra hiçbir şey yokmuş gibi devam ediyoruz yeni bir olaya kadar ...

İçimde kalan son umut kırıntıları da gidiyor böyle gelmiş böyle gidiyoruz ben bu yozlaşmış toplumunda sisteminde bı yerde durma noktası olacağına inanmak istiyorum bir yanımda diyor ki 1 kişi bile kalsa inanan, sorgulayan, bilen umut devam eder . Atatürk diyor ki : "Ben hiçbir zaman ümidimi yitirmedim"...