Oysa ben hep ordaydım, biliyordun
Elini ne zaman uzatsan şüphen yoktu tutacağımdan.
Bilmenin arsızlığıydı yüz çevirişlerin,
Bilmenin nankörlüğüydü yok sayışların.
Anlar anılara dönüştü...
Yokluğunun kalabalığında yalnızlaştım.
Fısıltını kaçırmamak uğruna suskunluğa gömüldüm.
O kadar gürültülü bir suskunluk ki
Biri konuşmaya çalışıyor duyamıyorum...
O kadar gürültülü bir suskunluk ki
Kendimi bile duyamıyorum...
