Üzüntü evresini atlattım, evet ama şimdi bambaşka bir yerdeyim. Aşırı sinirliyim her şeye karşı, herkese karşı. Neyden kendimi korumaya çalışıyorum da neyin öfkesi bu? Öfke duygusu bu yaşıma kadar çok algılayabildiğim bir şey değildi aslında. Çok nadir sinirlenirdim. Şimdiyse sesimin tonu, bakışlarım, her tarafımdan öfke dışarı fışkırıyor ta en içimden bir yerden. Bir sonraki adımım kabullenme ve iyileşme olacak, bunun farkındayım fakat neyi kabul etmem gerekiyor, neyden kaçıyorum bilmiyorum. Kendimden kaçmadığımsa kesin. Keşke kaçabilsem.
