Hayat ne garip değil mi? Aslında tanıdığımız insanlar bize ne kadar da yabancı, ne kadar da uzaklar kimseyi gerçekten tanıdığımı iddia edemem bu dünyada çünkü en büyük haksızlıkları bugüne kadar en iyi tanıdığımı sandığım insanlardan gördüm. İnsan, nasıl bir varlıksa eğer ne gerçekten dost olabiliyor ne de gerçekten karşısındakini anlamaya çabalıyor; Derdimiz ne peki gerçekten şu dünyada sadece bir şeyleri mahvetmek için kurulan düzenekler miyiz?
Sorunun cevabını tabi ki bilemiyoruz ama hiç bir insanı gerçekten tanıdığımı iddia edemem şu dünyada insan denen varlık bana göre herkese farklı yönleriyle kendini gösteren aslında çok yönlü bir karmaşalar silsilesi olabilir.
İnsan ve duygular karmaşası asla çözülemiyor içimde birine çok güveniyorum evet diyorum olması gereken kişi sonunda diyorum bütün duvarlarımı yıkabilirim bir kişiye bütünüyle duygularımı teslim edebilirim; fakat sonra çat bir bakmışsınız kalbinizin parçalarını toplamakla uğraşıyorsunuz tekrardan hayat bize insanlara güvenilmeyeceğini aslında kendi içimizde çok daha huzurlu ve mutlu olabileceğimizi gösteriyor fakat her halükarda bir noktada yeniliyoruz bazı duygulara, ve bu duygular bizi paramparça etmeden de bırakmıyor.
