Dilinden çıkan cam parçaları
Benim kalbime batar
Gözlerimden öfkem damlalar halinde akar
Kalbim kendi içindeki kanla boğuşur
Kalbimdekinin kalbime ihaneti işte şimdi başlar
Gözlerim kendi yaşıyla ıslanır
Neşeyle dolan yüzümü nefret kaplar
İnsanlar arasındaki sevgi bağı incelir
Ve yavaş yavaş kopar
Düşüncelere kapılır insan
Gece karanlığı gibi sessiz ve karanlık
Yaşam kısıtlanır çünkü ölüm yakındır
Canı yanan insanın düşünceleri sona yaklaşır
Kimi, kim tarafından darbe yediğini bilmez
Kimi de kendi katilini kendi yaratır
Bazen insan sonunu göremez
Bazense sonu bile bile sona gider
Ya katilini affedersin
Ya katilinden nefret edersin
Ama bu zamanında katilini sevdiğin gerçeğini değiştirmez
Çünkü nefret sevginin altına saklanmış bir korkaktır
