Duygularla cebelleşirken yere serilmeye ramak kalır.
İnsân, boğazına düğümlenen her sözü gözlerine doldurur. Bir hengâmenin içinde tutuşur, yarım umutlar...
Göğe baksan huzûr, yere baksan hüzün.
Süzülen yağmur damlaları, kalbi üşütür.
Ve bir menekşe koklamak kadar nâfiledir,
Bazı kederleri îzâh etmek...