Gün, kızıl ve turuncu renklerle batarken aklıma o meşhur şarkı geliyor,

şarkının ismi -belki üstümüzden bir kuş geçer-

diyor ki şarkıda: ''Gel çıkalım bu şehirden ağaçlar, gökyüzü ve toprak uyurken

yorulursan yaslan bana sarılıp uyuyalım gün batımında…''

Gün batımlarını hep çok sevmişimdir her ne kadar bana hüzün verse bile her güzel şeyin bir sonu olduğu gibi günlerin de sonu var tabii.

Vedaları hiç sevemedim. Ne güneşe veda edebiliyorum ne de Ay'a.

Ben zaten veda etmeyi hiç beceremem sulu gözlü olduğum için de salya sümük ağlarım, neyse ağladığımda gözlerim güzel oluyor en azından. Radyoda sevdiğim bir şarkı çıkmış ama tam ben açtığımda sonuna gelmişim.

Şu an aramayı bırakınca çalıyor,

diyor ki Deniz Tekin: ''Aramayı bırakınca insan kendine bir son bulur.''

Sahi aramayı ne zaman bırakırız ki?

Bence -hiçbir zaman-.