Duymam, hissetmem gereken bir şey var bugünlerde. Beni uzaktan çağıran bir çığlık olabilir bu ya da kurtarıcı bir düş. Ya da hiçbiri…
Hayatın koyu rengini görüp kaçabileceğim bir sığınak herhalde bu, bilmiyorum.
Elimde kalan, yalnızca, hayatın olduğu gibi kendisi. Ve bakış açıma göre bu çok diken üstü bir şey.
İnsan ne kendisi olabiliyor ne de kalbi.
Sıkıştırıyorum aralarına insanların kendimi, ne onlar gibi umutsuzum ne de onlar gibi iyi…
