Sonra sanrılar içinde manasız varlığımıza kaktüs dikeceğiz, rokalar isyan edecek, kulaklarımız zaman yok diye çınlayacak. Ücralardan kaçmayacağız, raylara doğru tüm huzursuzluğumuzla çitleyeceğiz çiğdemleri.

Sonra kapanacak gözler, rondodan çekilecek saçlar. Soğukça bir gece pusu kuracak bedenlere. Sayıklayacağız duyur sesini diye diye.

Sonra beşin,üçün hesabı yapılacak. Ayaklanacak kaos ve kurbağalar. Aruoba durmayacak; buradayım, yüzyıl oldu,bekliyorum burada diye infilak edecek meçhul rakamlara.

Sonra tutamayacağız kendimizi yorganı atacağız üstümüzden, kendimizi kendimize atmayarak ses duymaya çalışacağız. Bir yerlerde kıyısından geçeceğiz sayıların.

Sonra Henry Miller oğlak dönencesine; bir kez ruhunu teslim ettin mi her şey mutlaka bir kesinlikle gelişir, kaosun ortasında bile, diyerek başlayacak.
Bizler bugün de ruhumuzu teslim etmeden, kelime çiğneyerek çekeceğiz tavansız odalarımızın perdelerini.

Sonra Henry The Lee şarkılarında kararsız kalacağız. Gözleriniz kapat ve kar yağdığını hayal et diyecek bir tarafımız, diğer taraf klostrofobik kaplumbağa diye çınlayacak kulaklarımızda. Susacağız, bipolarsak ıslık çalacağız Hiçliğe.

Sonra usulca yataklara gömüleceğiz, yorgan kurtçuklar doğuracak, ılık bir su eşliğinde Hiçliğe ideal geceler ileteceğiz.

Sonra bir yaz yağmuru yağacak, raylar gıcırdayacak, üstü örtülecek gecenin, giz gibi kalacak sohbet.

Sonra Biri varlığı önemsizleştirecek, ben bu geceyi bitiririm de aydınlık nerde diye vurgulayacak Erhan. Fırlayacak Meriç , Jurnal'dan, dünya gittikçe garipleşecek.

Sonra can evinden vurulacak Biri iskender eşliğinde. Evi Nepal'de kalmış Slovakyalı salyangozdur ruhum,diye seslenecek Özel. Pasta kreması cıvıklığıyla kusacağız mental solucanlarımızı.

Sonra İskender ölecek bulamayacaklar kara kutusunu. Sonra diyecek ki : Bu gece tuhaf bir şey yapalım seninle ilk defa. Birbirimize gizli gizli duyduğumuz sevginin yol açtığı kalp cerahatıyla, karşılıklı bedenlerimizdeki ameliyat masalarına uzanalım. Biz duracağız şehri ölesiye seven bir mezarlıkta.

Sonra gümüş tabakasını, köstekli saatini bir blues ritmiyle kullanacak Erhan. Bir kıtası silinen şiiri gibi Veli yumacak gözlerini. Ağır bir parfümle boğacağız kendimizi.

Sonra Oruç Aruoba seslenecek, şimdi buradayım biraz önce yoktum diyecek. Hayat trajik bir homoseksüeldir diye ekleyecek Özger. Birey ve yaşam sindirecek birbirini.

Sonra Arturo ile dalga geçeceğiz, bir yengeç katili olup,daktilo sömüreceğiz. Fanteyle var edeceğiz bir yatağı.

Sakalsız bir oğlanın tragedyası diyeceğim, gözüme kuş kaçacak. Duyulmayan sesleri realizme bağlayacağız.

Sonra biri gelmiş, aydınlığı silmiş, atmış kendini düdüksüz tencere. Kanlı masal şiiri doğmuş..

Malzemeleri fluymuş, ne gören ne duyan olmuş. Düdüğünü yutmuş tencere..

İdeal bir düdüklü tencerenin içinde ,kendini muhafaza eden bir mercimek çorbası diyelim ona..

Belki de yoklukla varlık arasında bir mercimek çorbası kıvamındaydı sesler..