Eksildi..
eksiltirmiş insan insanı
Kendini gölgesine bulayıp karanlığa geçerek..
Sadece bir soluğunu bırakır geriye bir de kırık gülüşünü..
kanmak mı daha kötüydü eksilmek mi..
Zaman bile kandırmış bak
Unutmayı beklerken alışmayı öğretti yüzü kızarmadan..
Nemli duygularla yüreğimizi döşerken
Ve boğarken hüznümüzü tenimize
Öleceğimize hiç inanmadık.
Ne kadar da aptalca..!
Hırçınlaşıp kendi beceriksizliğimize,
Ve kuşanarak bencilliğimizi
hedef aldık
dilimize bağladığımız namluyla en kırılgan yerlerimizi
Oysa ne çok basamak çıkıldı birbirine tutunarak..
ruhu göğe salarak..
Ne cok sığınıldı sese, soluğa..
Sahi , biz niye benzemedik birbirimize?
Babam..
Babam yaşasaydı anlardı beni.
Anlatırdı belki bana.. acıyla baş etmenin yolunu..
Ya da avucunu koklasam geçerdi herseyi
Babam güzeldi benim..
herkesin babası güzeldir ama
benim babam güzeldi..
Ne cok bekledim giderken dönüşünü
Donmedi..
Öldü benim babam..
gömdük onu.
annem de ölecek..
ben geriye kalacağım
Ben hep geriye kaldım
Üşüdüm ..
eksildim..
ama ölmedim..
zîn Viyan
