Birlikteliğin gerekli olduğunu günden güne daha çok hissediyoruz. Böyle olması çok doğal. Tüm tabiat bir harmoni içinde ahenk halinde. İnsan dediğim canlı yani herhangi bir kişi böyle bir akışı hissetmiyor. Bir şeyler hissetmeye düşünmeye hatırlamaya başlar başlamaz dünyada kaygısını hissettiğimiz tek bir canlı olduğunu fark ettik; insanın kendisi...
Bu büyük bir sorun. Herkese ve her şeye karşı tekiz. Siz hepiniz ben tek... Hayat hep böyle devam ederse kim kazanabilir ki bu hayatta? Kim yalnızlık ile başa çıkabilir yapmak istediği bir şeyi yapabilir? Küçücük bile olsa mutlu olmak imkansız olur. Bu davranışımızdan vazgeçebilir miyiz?
Cevabı bilmiyoruz. Çok duygusal bir nokta burası. İnsanın kafası allak bullak olur. Okudukça tüm hatıralar üşüşür. Okumanın böyle bir özelliği vardır. Ancak sağlıklı düşünmemek sizi korkutmasın ve tüm hatıralın bir anda başlayan sağanak bir yağış gibi olmasının ne kadar büyük nimet olduğunu bilin. Yıkacak sizi, susuzluğunuz kalmayacak artık. Her şey geçip gidecek ve geriye nefis bir toprak kokusu kalacak.
El ele vermekten korkmayın. Tek başımıza yok olup gitmekten başka bir sonumuz olmayacak. Ancak hep varolan doğa gibi olmaya çalışırsak tüm sorunlar ortadan kalkacak.
