Sırf eskiye dayanan arkadaşlığımız var diye etrafımdakilerin her dediğine tahammül etmeme beynim karşı çıkıyor artık. Yeter, diyor, bu senin kabul edeceğin bir cümle değil, diyor, sen zaten bu’nun anlattığının onda biri bile değilsin, diyor, neden bu kadar konuşmasına ve kendini haklıymış gibi hissetmesine izin veriyorsun, diye soruyor. Vesaire.
Bazen gerekiyor sanırım. Yalnız hissettiği zaman insan; toksik, çokbilmiş ve hatta kendine karşı bilenmiş hisleri dahi kabul edebiliyor. Bunun sosyal statü ya da anlık hissiyatla da alakası yok. Telefonla aranıp soyulan bir kişinin basiretinin bağlanması gibi. Her manada soyulmak ve her manada paranı, ya da adı ne ise, geri aldığın zaman düşünmek gibi.
Ben ne ara insanların hayatıma müdahil olmasına izin verdim? Ne ara soydular beni? Üzerimi giydiren kim? Şu sokaktan ilerlersem kaç kişi ayıplamaz beni? Yardım eden olur mu?
Evime bırakır mı birisi beni?
