İnsan; adına hayat denilen bilmediği kumaşın, ne anlama geldiğini çözemedigi ilmeklerini atarken kayboluyor manalar denizinde. Bilmediklerimiz bilmem kaç zaman sonra bildiklerimizden sıyrılıp çıkıyor karşımıza. Bu, gerçekten hisseden yüreklerin belki de en büyük gizemidir. Nedensiz sevgiler sararken kalbin duvarlarını, olmayacak sorulara olmayacak zaman ve mekanlarda cevap aradığına pişman oluyor ademoğlu. Oysa tüm cevaplar o cevapsızlığın içinde mevsimini beklemektedir. Nasıl vakti gelmeden açmıyorsa çiçekler ve vakitsiz öten horozların başı kesiliyorsa isabetsiz insan uğraşları da öylece boşa çıkıveriyor.
