Her gece sebepsiz acılar boğuyor beni.Tam iyi olmaya başlıyorum başka bir üzüntünün esiri oluyorum.Ne zaman geçer bu hisler bilmiyorum.Şimdilik buraya yazarak bir şekikde rahatlamaya çalışıyorum.Hayatımın hangi döneminde mutlu olacağımı merak ediyorum. Olabilecek miyim? Yoksa yapıştı mı üstüme bu kader bilmiyorum.Olumlu tarafından bakmaya da enerjim kalmadı artık.Mutlu olmak için çabalanmaz ki zaten.Öylece oluverirsin.Ben hiç öylece mutlu olamadım.Çok basit şeylerde aradım hep.Eve geldiğimde fırından yeni çıkmış kurabiyeler hep bana çok huzurlu hissettirmiştir mesela.Ya da kötü geçtiğini sandığım bir günde hiç tanımadığım bir insanın bana gülümsemesi sıcaklık hissi vermiştir.Bunlara tutunarak,hayatın güzel yanlarını görmeye çalışarak bu yaşıma geldim.Ama bir süre sonra insana yetmiyor bunlar.Aramamak isterdim daha fazlasını.Fakat yapamıyorum.Şuan tek yapabildiğim kimi zaman umutlu genelde mutsuz ve durgun bir enerjide olanları izlemek.Ne değiştirmeye gücüm var ne de kabul etmeye.Umuyorum ki bir kez olsun çabasız mutluluk beni bulur.