Gözlerin alışana değin
acıtır karanlığı sezmek
yaraya tuz dikenlerin anlayacağı
katarlı sözlerdir bu
ve denizi bir kayayla ezmek
Yalnız vehmi veba diye taşıyanlarındır
İskemle hayaleti arasında yaşarken
yamaçtaki köknardan ders alamıyor,
dalganın seyirttiği kasra bakıp bakıp
"Ölüm" dememek olmuyor.
aidiyet vermeksizin hendeğe
kentle barışılmıyor
omzundan gömülü çanaklar gibi
bir yerde çatlıyor insan
"sefil iştiha, kirli nazar"
en derininde nihayet insanın
hudut bellerinde evler duruyor
devler izliyor keçe perdelerden
yanımda bıçkı yok
ellerim buruyor gülleri
ve bahçemden en ahu karanfili
bir başkası için arıyorum
buduyorum damarımdaki karlı evreni
ve canım göndere çekilmek istiyor
Ah, eriyor ten içre işte insan
Eleni!
kaçırıldığın güne lanet olsun
