İsyanın ateşini yakıp ölümüne koştum
İnsanım ecelim gelene kadar yaşıyorum
Bir sana yanıyorum bir de gelmeyen sabaha
Duramam artık buralardan göçüp gidiyorum
Gözlerim mosmor artık gözlerimde kin var artık
Özlemim yoktu baktım geçmişe hep kapkaranlık
Sözlerimde bir savaştan arta kalmış intikam
Özledim çok uzaktı mutluluk usandım
Yoruldum bunaldım sürekli savaşıp durmaktan
Sona yaklaştım biliyorum bunu hissediyorum
Bitmez sorgu sabaha kadar düşünüp dursan da
Bu bir elveda süründüğümüz şu dünyaya
