Küçük narin eliyle gökyüzünü işaret etti ''bak ne kadar da güzeller, belki yıldızların birisinde biz de mutlu olmuşuzdur Z.'' İçimi çektim belki diyerek onayladım, son sözler her zaman buruk olurdu. Çok mutlu ol, çok çok mutlu ol ki çektiğim acıya değsin dedim, artık sözlerimi maskemin altına saklayacak gücü bulamıyordum. Yüzüme o iç ısıtan sevecenliğiyle baktı ve arkasını dönerek gitmeye hazırlandı ''elveda'' işte bu kadardı yılların, o hayallerin, umutların, bağların sonu tek bir söze sıkışıp kalmıştı. Avazım çıktığı kadar sustum gitme diye fakat maskem tam tersini söyledi ağzımdan bir karşılık cümlesi çıktı, sadece ''elveda'' uzaklaşmasını izledim bedenen olmasa da ruhen çoktan uzaklaştığımızı bile bile. Artık mucizelere inanmıyordum, nasılsa geriye bakmayacağını o elvedanın bir son olduğu bilinciyle düşündüm. Bugün bir fırtına kopsaydı, buluşamasaydık, asla o elvedayı söylemeseydik olasılıkların dünyasında bir biz olamaz mıydı?
