yaşanmışlıklara hamal olmak
zor geliyor bazen.
sayısız sokakların sönmeye çalan lambaları
ne yanmaya gücü kalmış
ne sönmeye cesareti var
araf'ın müebbet mahkumu
sonsuz denizlere açılasım geliyor da
ankaranın tavrı malum.
en cahil şairin en kutsal divanı.
boğuyor
tüm gözlerde hüküm süren umutları.
gri kasveti demlemiş ruhuma
kısık ateşte,
her bir zerreye kadar.
sakin ve müthiş bir bilgelikle.
banklarında ağırlıyor beni
üstümü örtüyor ayazıyla
kenar mahalle yaşayışı
kaldırım kenarı yarı ölümleri
dimdik bakıyor gözlerime
kararlı, korkusuz.
en vicdanlı kulesine sığınıyorum bazen
kan çanağı gözlerimle
o da anlamıyor beni
o da resmi
o da ciddi
o da babacan
elimde iki sokak kaldı
en çıkmazından
birkaç kavşak iki de cadde
en kıymetsizinden.
yaşıyorum ite kaka
yaktığım umut parşomenlerinin aciz külleriyle.
ankara'19/aralık/
