Neredesin, bilinmez bir yerdesin elbette. Ben bilmiyorum daha doğrusu. Bilmek ister miydim, onu da bilmiyorum. Sensizlik alışılmış geliyor, tepkisiz kalıyorum artık. Gülüyorum evet, eğleniyorum bazı zamanlar. Ağlıyorum, yiyorum, içiyorum ama uyuyamıyorum. Ne zaman başımı yastığa koysam aklıma düşüveriyorsun. Gitmiyorsun zihnimden. Sokaktayım, çiçeklerle dolu bir park var, her köşesinde sen varsın. Kaydırak başında, salıncakta sallanırken, bankta oturup bana gülümserken buluyorum seni. Kısa saçların, kırmızı dudakların içimi kıpır kıpır yapıyor. Seni gördüğüm ilk günkü gibi, inatçı ve toy bir çocuğa dönüyorum. Neden devam edemiyorum hayatıma, neden gülüp geçemiyorum zihnimdeki sana? Bir tabanca alıp kafama sıkmayı düşündüm, buldum fakat yapamadım. Sensiz yaşayamam zırvalığına ithafen değil, zihnimdeki sesleri, sensizliğin getirdiği deliliği yok etmek için sıkmak istedim. Alkolün etkisiyle silmek istedim seni, olmadı. Sigara dumanında bile gözlerini arar oldum. Bir şarkı açıyorum, gözlerimi kapatıyorum. Sen varsın, babam var, abim var, kordon var, beslediğim tavuklarım var. Kaybettiğim, pişmanlık duyduğum herkes var, en güzeli sensin.
