Hayat bizi bir gürültüye sürüklüyor
Ve gürültü boğuyor
Kanatıyor bir su damlacığını
Günden güne
En sonunda hayat ile de baş başa kalmıyor muyuz?
Su damlacığı ile
Denizin baş başa kaldığı gibi
Ve su damlacığının deniz anksiyetesinin doğduğu gibi
Ne çok uçuyoruz
Ve uçtukça yıldızları izliyoruz şu gökyüzünde
Yıldızlardan çok birbirimize bakıyoruz
Ve sık sık öpüşüyoruz
Bulutlar bizi hayata kapattıkça
Ya en sonu?
En sonunda gecede
Torino atı ile
Sessiz
Ve yalnızca kalmıyor muyuz?
En sonunda yalnız
Ve baş başa üç şey ile kalıyoruz
Biz
At
Ve bir de kırbaç gerçeği...
