Yine şarkılara yattım...
Kendimi daha iyi hissediyorum,
Eksik ama en azından iyiyim...
Sözler ve ritmin uyumu götürüyor beni
Sahip olmadıklarımdan uzağa,
Belki his tepelerine, en doruğa,
Herkesin korktuğu yabana,
Bazen de geceden sabaha...
Hayalim, gerçeğim belli bile değilken
Normalleşmeye çalışıyorum,
Ne garip ki bir şekilde başarıyorum...
Belki acıyı normalleştirdim,
Belki acı beni normalleştirdi,
Bilmiyorum...
Sen değişmezsin diyorlar...
Sen her zaman ilginle bunalttın
Ve hep de böyle olacak diyorlar...
Yanılıyorsunuz eski dostlar...
Güvenim sizinle gittiğinden beri ben gibi değilim
Kimseyle doğru dürüst konuşmuyorum...
Değiştim...
Sayenizde kendimi kaybettim...
Kendimde sevdiğim bir tek enerjim vardı,
Onu da sizin doymuşluğunuz çöl etti...
İnsanlar gerçekten anlaşılmaz.
Ben sormadan kimse aramaz sormaz,
Ölsem kalsam mümkün değil haberleri olmaz,
Hastanelik olsam bana vakitleri kalmaz...
Ama saçlarından tek bir tel kopsa dahi
İlk koşup yaralarını saran ben olurum...
Dışarıdan bakan enayi der,
Benim için enayi olarak rahat tabi o ayrı,
Ama bazen de tek bir "özledim"e muhtacım...
Ama beni en çok üzen
Sabah kalkıp bana tatlı yapan arkadaştı...
Çok güzel bir his değil mi...
Sizi düşünüyor ve kalkıp tatlı yapıyor...
Benim için yapmıştı,
İki dakika daha uyuyayım demedi,
Kalktı ve bana tatlı yaptı...
Mutluluktan ağladım o gün boyu...
Yoluma çıkan herkese anlattım;
"Arkadaşım sabah kalkıp bana tatlı yapmış"
Kime ne ki değil mi...
Ama o arkadaş kıymetliydi işte...
Bir erkeğin sabah erken kalkıp tatlı yapması
Kolay bir şey değil ki...
Hele ki biri için yapması...
Keşke yapmasaydı da yaptığı ihaneti unutabilseydim...
Şimdi ise yüreğimi dağlayan o arkadaş ile
Akıllarına her geldiğimde dalga geçiyorlardır...
Ne diyorlar acaba;
Çok aptaldı,
İki söz, bir tatlıya kandı
Enayi...
