Bizi durduran yeniden başlamamıza engel olan sıkışmış hissettiren başka bir yön var mı yok mu hiç düşünmemize izin vermeyen bir şey var. Bunun temelinde ne olduğunu bilmesek de bunu tembellik olarak adlandırıyoruz.


Yani enerjimiz tükendi, hayat bitmiş gibi... Ama o anda kullanabileceğimiz bir destek mekanizmasına ihtiyacımız var.


Bunu çevremizdeki insanlardan ve sürekli yaptığımız eylemlerden en iyi şekilde alabiliriz. Çünkü insan gerçekten bilinçsiz bir hale gelebiliyor. Bunu tembellik desek tam bir tanım olmuyor de içinde hiç hareket etme isteği kalmıyor insanın önceden inanılmaz güçlü bir isteği vardı, şimdi kaybolup gitti. Ama bu, insanın fark etmesi gereken çok güzel bir şey kendisinde tembellik ve hareketlilik dediği iki ayrı hissiyatı artık görebilir ve bu geçişlerden edindiği bilgileri kendini yenilemek için kullanabilir ve belki de şu farkındalık ortaya çıkabilir; kendimizi hayatta hissedebileceğimiz tek yer bize ait bir ortamdır. O zaman sadece bedensel yorgunluklar hisseder, dinlenir ve hayatımızı sürekli daha da değerli hale getirerek yaşayabiliriz.


Öyleyse engel olan şey nedir? Bir çevre ve çerçeve eksikliğidir. Bir insanın kıyafeti gibi...