Paylaşılmayı bekleyen çok fotoğraf var galerimde. Bunların arasında insanların yardım çığlıkları da... O yola doğru eğilmiş ağaç gibi hissediyorum. Belki yere dökülen kırılmış dalları gibi... Üstümde koca bir evin, yuvanın, geri toplanması güç enkazı... Altındaysa çaresiz yardım çığlıkları...
O şehir bir gün toplanır belki. O enkazlar kaldırılır. Hasarlı yapılar tamir edilir. Ama sağ çıkanların, yatacak yer bulabildiklerindeki o suçluluk duygusunu, o yaşamdan alakasız yaşamışlıklarını hiçbir şey toplayamaz. İçimizdeki enkazı kimse kaldıramaz. Kimse yarım kalmış ruhları, kalpleri tamir edemez. Benim için yuva orada kaldı. Benim için yuva yıkılmış o evlerde kaldı.
