İnsan yaşadıkça anlıyor.
Yaşananları ve yaşayacaklarını...
Çok değil beş ay önce suyu bile gözyaşıyla içiyorken şimdi rabbimin bana verdiği mucizelere gülümsüyorum.
Dünya kayıplarla ve acılarla dolu.
Bu dünyaya bırakabildiğimiz tek şey iyilik.
İyi insanlar sadece kendilerine yetebiliyorlar derdi bir büyüğüm.
Doğru.
İyiler o kalplerinde koca merhamet denizinde vicdanlarıyla ancak kendileri ayakta kalabiliyorlar.
En büyük huzurları ise insanlarla biriktirdikleri güzel anılar.
Beni sevip sevmediklerini umursamadan sadece iyi anlar bırakıyorum hayata.
Kimse için “kahretsin onu” dedikleri havuzda değilim.
Bu benim gücüme güç katıyor.
Elbette kırdıklarım gözyaşı sebebi olduklarım vardır.
Lakin şunu dediklerine ve kalpten inandıklarına eminim.
“İyi bir insan.”
Rabbim bana bunu son nefesime kadar nasip etsin.
Günahımla sevabımla iyi insan olabilmek.
Bana bu dünya için iyilik yetiyor.
Geriye kalanlarsa sadece emanet.
Bedenimin toprağa sarıldığında benimle kalacak olan belli.
O her şeye yetiyor…
