Üç çocuk..

Markette alışveriş yapıyorlar. Biri küçük kız çocuğu diğerleri oğlan. Kız 4 yaşlarında kızın ağabeylerinden biri 8 diğeri 10.


Babası kırmızı bir gofreti getiriyor "bunu alalım mı evde birlikte yersiniz" diyor.. Oğlanlardan küçük olanı durup düşünüyor.

Bende çocuğa bakıp düşünüyorum.

Bana seçme hakkı hiç verilmedi. Hızlıca karar vereceğim durumlara düştüm hep. Durup düşünme lüksüm yoktu..

Öyle bir alışmışım ki ne zaman benzer bir şey yaşasam "sen sevemezsin, sana sunulanı yersin beğenmeyecek olursan bundan da mahrum kalırsın" gibi geliyor.


Çünkü bizde çocuk sevilse de seçme hakkı verecek kadar ona sabır edilmezdi. Yanımızdaki büyük bizim için doğrusunu seçer kıytırıktan da bize gösterirdi. Beğenmemek şımarıklıktı.


Geldim kaç yaşıma. Hâla istemsizce hayır demekten çekindiğim anlarda bulabiliyorum kendimi. Yok dersem mahrum olacakmışım gibi.


Geldim kaç yaşıma.


Bazen birinin doğru olanı benim için bana söylemesini beklerken buluyorum kendimi.


Bir anda kendi çocukluğuma döndüm.

Peki o çocuk ağlasa ne olurdu?

Muhtemelen babası kızardı. (Bana kızarlardı)


Peki çocuklar neden ağlarlar?


İstediklerini yaptırmak için. Kendini ifade etmenin davranışsal bir tezahürüdür aynı zamanda bu.

Peki ben ne yapardım?

Ağlamazdım.

Çünkü ağlarsam sonunda bana sunulandan da olurdum.

Peki bu bana neyi öğretti?

Senin bir söz hakkın yok, çünkü en iyisini ben (hep bir başkası) bilirim. Sana sunulanı almazsan ondan da mahrum olursun.


Peki nasıl oluyor da bu yaşımda hâla istemsizce buna göre hareket edebiliyorum?

Ah, evet şimdi anlıyorum. Çünkü bu duygunun ilkini orada yaşadım bu yüzden de hayata hep bu pencereden bakıyorum.


Peki kız çocuğu ağlayabilirdi de erkek dediğin neden ağlamazdı?

Ah evet..

Erkek dediğin karşılaştığı her sorunu çözer dolayısıyla istediğini elde eder, zorundadır eh dışa vuracağı bir şey de olmaz haliyle.


Sahi, erkeğin ağladığı bir zaman var mı?

Şöyle bir düşünüyorum da evet.. bir tane geldi aklıma.

.

Tek bir şey..

O da ölüm..

Çünkü ölüm, bir erkeğin çözemeyeceği tek meseledir.


Toplum da bilir elâlem de bilir ki kimsenin buna yapabileceği bir şey yoktur. İşte o zaman erkek ağlar..