Çarpık kaldırım taşlarının arasından köklenen bir çiçek olmak var şimdi. Onun kadar dirayetli, umutlu ve renkli... Bir ışık hüzmesine muhtaç gibi, geçen adımlardan kaçar gibi...

Şimdi rüzgar vakti, önüne katıp götürecek yapraklarını. Mahallenin yedi kedisi yetişemeyecek fakat bir kök var sende, güven ona. Yağmur gelecek, besleyecek, güneş doğacak ve açacaksın eski mahallenin çarpık kaldırımında. Adımlar kesilecek, rüzgar dinecek, renkli bir sen kalacak geriye. Seyyar salıncak gelecek mahalleye, çocukların sevinç çığlıkları dolacak kalplere.

Sen... Renkli çiçek, ne zaman tükeneceksin? Adımları bekliyor gibisin, yüzün kaldırıma bakıyor, hüzün kokuyorsun. Yedi kedi başında dua ediyor. Son demlerine ağlıyorlar.

Bu çiçeğin gerçeği elbette! Açıp, güzellik verip kaybolacak; sona gelip toprağa karışacak, hüzün kokusu kaybolup yerini sonsuzluk alacak. Unutulacaksın! Rengin, kokun, dirayetin... Hepsi unutulacak. Geriye sadece eski bir mahallenin yedi kedisi ve çarpık kaldırımı kalacak.