Eski insanlarım soluyor birer birer.
Sulamayı bıraktığından mı?
Toprakları mı az geliyor artık?
Önceki güzellikleri kalmadı.
Artık pörsümüş, sararmışlar.
Onlara karşı yetersiz miyim?
İçinde akan nehirde verecek suyum mu kalmadı?
Bedenimden kazdığım toprak mı kalmadı?
Görebildiğim güzellikleri mi kalmadı?
Ben mi artık pörsüdüm ve soldum?
Kalbimle değil aklımla mı anlamaya başladım?
Düşündüm sonra hataları tekrarlama.
Yeni insanlar ektim saksılarıma.
Bu sefer tohumlarını özenle seçtim.
Artık değerli olan suyu damla damla.
Artık azalan toprağı kaşık kaşık verdim.
Değerim anlaşılmaya başlandı azlığından.
Yeni insanlarım en güzel kokuları,
En güzel çiçekleri vermek için yarıştı.
İstemediğimin suyunu , toprağını kestim.
Yeni olması bırakmamı kolaylaştırdı.
Artık yeşermeye, boy vermeye başladım.
Çünkü bende yeniydim artık ve birbirimizi besler olduk.
Eskiden büyük bir bahçe isterdim.
Şimdi balkondaki 3-5 saksı ile de çok mutluyum.
