Kenarını kıtladığım umut

avucumda soğuyan ömrün tadı

devirdiğim çamların tabutu sıralı şimdi

mürted softaya kaldı ah u zarım

çekilsin aradan dünya taptaze büyüsün

toprağın.


güne sorsan yakar

keder değmiş dilini

avuç avuç düşen gözlerinden

ebem kuşaklarını


çok oldu çiçekler solalı

pınarlar kuruyalı

kuzgundur simdi bağları ürküten

üveyiklerin siyah gözlerinden



incinmiş senin

diline doladığın hürriyet

yitik sedeflerde uyuyan kırgın kayıp.

kim olsa anlar

kâr etmediğini zulmün

yine de oyar taşı nemrut