Karşı balkonda sallanan yorganın ağırlığı hatırlatıyor
Gövdeme göz dikmek için ne kadar hazır olduğumu
Oysa biliyordun
Bu ayakkabıyla devlet dersine girilmez
Oruç tutulmaz
Bu traşla meleklerin eteklerinin altına bakamazsın
Bu kadar kibar ölemez
Göğsünü tutarak ısındığın günleri hatırlayamazsın
Yoklukta bile bir yerin ı ıh
Bahçedeki güle kopmanın gölgesini bile anlatamazsın
Kimseye batmadan çürümüş bir dikensin sen
Vahiylesin ki
Tüm dikişlerin düğüm olduğu yerden
Düğümlerin bıçak çektiği yere geldin
Bakır çaldın
Plastik erittin isten tanısınlar diye
Her tartıda kendi boşluğuna eşittin
Isınmak bu dumanın ipi değil
Acına güvenmeye nasıl cüret edersin
Yaranın sağlaması kolay diyor
De ki düğümlere üfleyenlerin şerrinden
De ki kabilen diye demiyorum
Duvarı ayakta tutan ayna bile
Karşımda olmanın ağırlığını biliyor
