artık metanetimi sağlamak istemiyorum tüm kayıplarıma karşın
bu ladeslerle ölecek olmak kabul edemediğim yazgım
neden yazdığımı bir türlü bilmediğim satırların her biri
söylesene ne için alacaklı gibi başıma dikilip hayıflanır?
artık duymak istemiyorum tanrı’yı
damarlarımdaki trafiğin gürültüsünü
ve sevecen şarkıları
kaçıncı sefer bu asık suratımla tüm evrenden kaçtığım
işte unutma demiştim sana
sadece sevgiyle gömülen kefenler hatırlanır
ama ben artık hatırlayamıyorum
kendim sandığım insandan geriye kalanları
bir gün kül olmamayı dileyen bu günahkar sayfaları
artık hissetmek istemiyorum bedenime saplanıp çıkmayan bu sancıları
evet üzgünüm ancak artık umursamıyorum tanrı bu satırlardan nem kapar mı?
bu şiir eve dönerken uzattığım yolculuk
dakikalarca süren vedamızdan geriye kalan rabia
sokağın köşesinin uzaklaşması için ettiğim her duanın uğruna
üzgünüm tanrı'm borçlusun
en az bir nefes daha
