Çok sessizdi herşey, uzaklar yalnızdı.
Herkes susmuş gibiydi sanki bir şeyler olmuş
Nedir bu sessizlik? Nedir bu durgunluk?
Sanki bir suç işlenmiş, o suç biliniyormuş gibi herşey suskun..
Yoksa ben mi sessizleştim de duyamıyorum?
Yürüyorum ama nereye gittiğimi bilmeden.
Sanki bugünde bir şeyler var. Her şey her zamankinden ne kadar da farklı.
Ya da aynıydı, hep böyleydi, ben mi yeni uyanıyorum?
Bir durgunluk var havada, bir şeye darılmış gibi.
Bu sessizlik, kimsesizlik nedir?
Yalnız kalmayı isterken bunları düşünmedim.
Ben alışkın değilmişim bu durgunluğa ürperiyorum.
Sanki her şeyin sebebi benmişim gibi..
Bilsem böyle hissedeceğimi, ısrar edermiydim yalnızlığa.
Ben sustum sessizlik konuşmuş meğerse,
Ben sustum yalnızlık konuşmuş.
Ben konuştum onlar sustu,
Ben konuştum her şey sessizliğe gömüldü..
Evimin yolunu kaybettiğimi hissediyorum.
Yalnızlığımı evim sandım, değilmiş..
Gerçekten evim neresi? Onu da bilmiyorum.
Sahi, evimi çok özlüyorum ama yolu bilmiyorum.
Şiirlerime benziyor belki evim..
Yalnızlık rüzgarı esmesin artık,
Evimi şiirimi unutturdu, dargınım ona.
Özlem duyuyorum şiirli evime, bulamıyorum..
Her satır, her his, beni evime götürür biliyorum.
Kaç mevsim geçirdim hatırlamıyorum,
Hangi hislere sırt döndüm bilmiyorum.
Şiirlerimi susuz bıraktım evimi kaybettim,
Bin kapı açıldı önüme kıpırdayamadım.
Bir kapı açılsa yemin ederim bu sefer koşarak gideceğim.
Evimi, hislerime sırt dönmeden bulacağım kendime söz..
Uzun zamandır böylesi hırsı, isteği, merakı tatmıyordum
Ne çok şeye sırt dönmüşüm kendimi unutmuşum.
Kendime söz evimi hissedeceğim iliklerime kadar...
