Çocukken itildiğim savaşım ölümle bitti.

Ölüm morluğu sarmış suratına bir öpücük kondurmayı istemedim.

Ben cansızlığına beş kilometre koşarken,

Çiçeklerin eli kapatıyormuş gözlerini.


Boşluğunun ilk günüydü, doğamadım bu sefer.

Beyaz kumaş içinde saklı kalbine toprak atarken;

Yanına gömdüm kendiliğimi de, sesimi de...


Ayağımda yine adımsızlık hüküm.

Dağlar taşlar çiçek açmış,

Toprağının üstünde nisan çiceklerinin kokusu.

Sürsem bedenime, götürürler mi yanına kuşkusuz.


Savaş ölümle bitti.

Ayağımda güvensizlik, gözlerimde fersizlik,

Dudağımda morluk, dilimde sessizlik, aklımda unutuluş... Ruhumda kopuş.