Derinden hissetmenin ve anlamanın açtığı yaralar, ezberimdedir.
Boğazdan geçen bir yudum suyu bile zehir edişinde, umutla uyanılan günün sonunda atılan sessiz çığlıklarda, gökyüzüne bakıp huzûr dolmak isterken hüzün dolmakta...
Yaralardan sızan kanda atan ürkek nabızda saklı. Ama hep cânlı!
Sîneye batan dikende.
Rûhun her kuytu köşesinde.
Gecede ve gündüzde...
