yıllardır hep başkalarını mutlu etmek üzerine yaşadım bunu bilerek yapmadım bir şekilde öyle oldu. artık bunun değişmesi gerekiyordu, hayatıma biri girdi tatlı da birisi fakat ben ona arkadaş gözüyle bakmıştım meğerse o benden hoşlanıyormuş. ben konuşmaya başladığımızda ilişki istemediğimi son bir senedir özellikle çok yorulduğumu söyledim fakat ben öyle biriyim ki ilişki istemiyorum desem bile ilişki yapabilecek potansiyele sahibim çünkü kendimi borçlu hissediyorum karşı tarafa karşı. borçlu hissetmek ise şöyle o benden hoşlandıysa bunun karşılığını vermem gerekiyor gibi oysa ki bir şey yapmak zorunda değilim ki bunu hiç anlayamadım umarım anlarım. her neyse o kişiyle konuşmamız biraz samimi ilerleyince ben endişe etmeye başladım ilişki istemediğimi söyledim ama sonuçta karşı taraf umutlanabilir bu şekilde konuşursam diye düşündüm. dün birden içim daraldı, ağladım. gerçekten bir ilişki istemediğimi nasıl söyleyeceğim diye sancı çektim adeta sonrasında ise arayıp kendimi açıkladım biraz da ağladım. konuştuk, o beni anladı sorun yoktu kötü de değildik benim de içim rahatladı. belki de hayatımda ilk defa birini istemediğimi söyleyebilmiştim. ondan hoşlandım evet ama insan her hoşlandığı kişiyle ilişki yaşamak zorunda değil ki ben sanıyorum ki yaşamak zorundayım. bu döngüyü kırdım sanırım umarım başarılı olurum.
