Karanlık mevsimin hüzün kokan meyvesiydin

Ellerimde çürük renklerin kalırdı sevmek istedikçe

Garipsemezdim zehir olsa da kokun

Sadece tanımak istemiştim seni

Yaralara da razıydım nefretlere de

Kedere boğmasaydın böylesine

Belki bir veda busesi konabilirdi yüzüne

Kırık kalplerin şıngırtısında sarsıntılarım var

Seni beklediğim gecelere sinmiş ahlarım var

Bir buket yarım kalmışlığım var kuzgun misali katran karası kalbinde

Sorma ne çektiğimi yokluğunda

Acımı kederi bırak da sarsınlar ta canımda

Yorulduğumu gör artık, adımlarını sabit tut

Beni yarımlıklara alıştırmadan git

Son sözünü etmeden, daha da anılarıma kazınmadan git.


...


Eksiğim artık özümde, ciğerlerimde nefes eksik

Kırıklarım var anılarımda, yangın var ruhumda

Tükenişin titreyişi sızmış adımlarıma

Kayışlarım kopmuş varlıksız kayıplarımda

Acınası çığlıklarıma bürünmüş anı curcunam

Ciğerime nefes koyamıyorum, varlığını unutamıyorum

Daha tanıyamadığım birinin acısı, neden bu kadar fazla?


...


Gölgeyi bırakmış giderken peşinde

Tüm şehir sisli bir gölgede

Onun gölgesinde kalmış her şeyim

Ne varlığına bakmaya yeter cesaretim

Ne yokluğunu kabullenir bu esaretim

Adımlarımda takılmak mı daha zordu sana doğru koşarken

Düşünmemem gerektiği hâlde hep sana takılan düşüncelerim mi yoksa

Kaçamıyorsam ben 

En azından sen denesen gitmeyi kalbimden

Çıkıversen satırlarımdan 

Hayallerimde gölge dahi olmasan

Kelimelere acı ruhunu veren sen

Kanatarak da olsa terk et dizelerimi

Kalma çizgilerimde

Çünkü kaldığın çizgiler birer birer maphus oluverdi benliğime

Koşmak sana karşıyken işe yaramıyor

Gölgeye aldığın siste saklıyorsun yolları

Nereye düşmeliydi hayatımın anlamı

Kaldı mı ki hayatımda sana dair olmayan birilerinin varlığı


...


Şimdi gelsen ve hapsetsen melodilerime bu sevgiyi

Kaybettiğim bir yol uğrunda yürümek değil artık umurumda

Ne olmam gerek kurtulmak için

Elinde oyuncak olan aklımı tamamen kaybetmeli miyim

O zaman seni unutabilir miyim

Anılarım sende kalırsa eğer

Geceleri huzurla uyuyabilir miyim


...


Hoş kalmak ne mümkün o yaşlar dökülmüş tuğlalarınla

Ne çalınan nefeslerini soludular insanlar senin rüzgarında

Sana bile şiir yazamayacak kadar tükenmişse kelimelerim

Neye yarar bu elimdeki kalemim


...


Uyuyamazlığa esir düşmüşüm gözlerini hatırlama korkusundan

Ne yapacağımı şaşırır oldum sende yaşadığım heyecandan

Anısızlık boğar oldu yaşantısız zihnimi

Renklerime gölgeler düştü

Siliverdin beni