Yazamam artık öyle habersiz gidişlerine,
Zira geçmişe yazacak mürekkebim kalmadı.
Gülüşünde ısınan usanmaz kalemim,
Yokluğunda üşüdü, dermanı kalmadı.
Akıllandığımdan olsa keşke susuşlarım,
O zaman belki mevzu bahisti düşlerim.
Anlatır gerçeği hançerden bakışlarım,
Yağmura özense de sahte gülüşlerim.
Hayıflanıyorum kendi kendime konuşurken.
Zaman usanır da oyundan, biz usanmayız.
Aynı gökyüzünün altında ağlasak da,
Artık farklı dünyaların insanıyız.
