Yalnızlık kâğıttan bir duvar, dokundukça üzerime dökülen
Küçük bir sözündü seni beynimden silip benliğimden yok eden
Kalbime söz geçirirken çığlıklarımdaki gözyaşları sen
Gerekirse o duvarın altında boğulup son nefesini veren ben.
Yeni kararlar verirken üşüdüm, ruhumun en ücra köşelerinde
En zoru buymuş meğer sensiz yalın ayak bu buzdan kalede
Belki bir gün yok olur, kalbimin sıcaklığı ile
Tüm benliğimle tutunurum sana, parmak uçlarından kalbine.
