Yol yürüyor şimdi yolcu değil

Issızlığın yanıbaşında

bir otel odasında 

sesler duyuyor orfe

Kelimeler uzuyor 

aynaya

Ölümün şehvetli sesiyle

sevişip de konuşuyor

–Ben şairim!


Ölüm ve aynalar bana hasret

Gidişim sonsuzluktur

bulamazlar yüzüme bakmakla

Armağan ediyorum

bir aynada büyümeyi

bir yeryüzü olmayı 

bunları dilendiniz yıllarca


Işıklı şehirlerden geçtim

Kadınları 

hep gözlerinden sevdim

Gözler ki aynalara en çok benzeyendir 

Aradığım aşk mıydı 

ölüm mü bilmeden

kadınları gözlerinden sevdim


Şimdi gölgemde dolunay yankısı

bana bunları açıkça anlatır;

–Kadın çocuktur, aşk o çocuğu özlemek

ölüm ise sonsuzluk;

yani sana aşık yalnızlık

Bundan mıdır

elimde hangi müziği tutsam

patlayan bir yavanlık olur

Neyi arasam

aradığım bende kaybolur


Bilin ki bir şeyi kendinde kaybetmek

yok etmek gibidir

Gözlerinden sevmek her şeyi 

aynaların ölümsüz dibidir


Böyle konuştu kendiyle

Sonra hiç kimsenin yapamadığı kadar sustu

son sessizliktir ona kalan

Orfe kadınlara değil 

ölüme aşıktı