Ailemin beni sadece kendi istedikleri çocuk olduğum zaman sevdiğini anlayınca insan kötü hissediyor. Bunu yazarken daha klişe geliyor ama anne ve babamın kendi bencil duygularını dışa vurmaları bana sevgi olarak çarpmış. Babam ona benzeyen, kendinde olduğunu bildiği özelliklerimi görünce “Aslanım benim!” der, annem o sırada “Salak bu, aynı babası!” diye kenarda söylenir ve aynı durumun tersi de geçerli.

Buraya kadar çocukça ağlama sesleri duyuyorum yazdıklarımdan ve çok sıradan.

Babam bir kere bana biz sana niye bakıyoruz biliyor musun diye sormuştu. Cevap olarak,

— Allah bana hesap soracak oğluna ailene baktın mı, onlara beni öğrettin mi diyerek.

Benim de onlara cevap vermem lazım bu yüzden sana bakıyoruz.


Mal herif; görmediği, duymadığı, hayalî, uydurma bir varlık olmasa çocuklarına bakmayacak.

İnsan içinde ailemin veya başkalarının bana duygusal olarak etki edemeyeceğini, çetin ceviz olduğumu düşünmeye çalışıyorum. Yalnız kalınca ne kadar etkilendiğimi fark ediyorum fakat bunu paylaşacak samimiyetine güvendiğim kimsem olmadığı için daha da çöküyorum.