Hatırlıyorum. Dilimde tüy, ayaklarımda dermân bitmeden önceydi. Bir çiçek bahçesinde, neşeli bir şarkı eşliğinde yürüyordum. Ve anlatıyordum içimin lügatini, sâkin sâkin. Birden karardı gök. Fırtınaya yakalandım. Üşüttüm. İliklerime kadar dondum. Soğuk, kalbime de işledi.
Meğer o yolda yürürken benden çalınanları fark edememişim. Anlatırken dilimde tüy bitmiş, nefessiz kalmışım. Yürürken ayaklarımda dermân bitmiş, olduğum yere mıhlanmışım. Kalbimin sâati, dünyanın sâatine kurulu değildi. Bundandır mevsim yaz iken fırtınaya yakalanışım...
